Süleyman Çelebi  /  Çeşni  Yazarın Diğer Yazıları  Doyumsuzlaşan insanlık  Suriye anıları  Mahrumiyetini çektiğimiz dostluk  Hayat bir aksi sedadır  Emekli oldun, artık öl...  24 saatte kaç şükür gerek?  Teknoloji tüm mahremiyetleri deşifre etti  2021’den beklentilerimiz  İman ve ikna  Allah’ın rızası  Yok olmamak için direniyoruz  İnsansız dünya ve Kapitalizm  Huzur vadeden ideolojileri çökerttik  Öğretmenler sistemi kilitledi  Akıl tutulması mı, akıl kilitlenmesi mi?  Camilerden mahrumiyeti hissetmek  Allah’ı dost edinmek  Merhamet teşkilatı ve hayri STK’lar  İmam Hatipler niçin var?  Acaba dinimiz mi bizi mağdur ediyor?  Katledilen Camilerimiz  Covid-19’un bize verdiği ağır cezalar  Sorumluluklarımız ve oturulan koltuklar  Ben öğretmen olsaydım  Kritik sorular!  Balkan gezisinden değerlendirmeler  Balkan gezisinden değerlendirmeler  Bir güzel yorulan kuşak  Yoklukla ve varlıkla sınavımız  Dumura uğrayan değerlerimiz ve Kurban  Doğada, doğal yaşamak  Ve Ayasofya’yı açtık  Vefa ve nankörlük  Ahlakı olmayanın dini olur mu?  Necip Fazıl’dan nasihatler  Ayasofya ve cuma namazları  Dünyayı akıllı hale getiren insan!  Makam ve Mevkilere sığınmak  Unutursan hatırlatırlar   Elini taşın altına sokmak  Dürüstlük kimden başlamalı?  Ahlaksızlıklar ahlak yerine geçince  Bir nefese bin şükür  Hayatı anlamak  Beterin beteri var  Allah ıslah etsin hastaları  Ya Rabbi Şükür  Dünyanın tek gündemi Koronavirüs  COVİD -19 / CORONAVİRÜS  Ey Ahali Diye Bağırası Geliyor İnsanın  OSMANLI TOKATI ve TÜRKLER  MANEVİYAT TRENDİMİZ VE ÜÇ AYLAR  YOĞUNLUKTAN BİRŞEY GÖREMİYORUZ  30 AK PARTİLİYLE HASBİHAL  HOYRATÇA KENDİMİZİ TÜKETİYORUZ  DOLMUŞA BİNMEK  İNANÇSIZLIK TAKINTISI  26 İLME YÖNELME  26.Bizde Arap Kaymakam, Libya’da Türk Başbakan; Sadullah Koloğlu  24. YENİ YILIMIZ KUTLU OLSUN MU?   ALLAH İÇİN YAPTIKLARIMIZA BİR BAKALIM  ÜMİTLER BİTTİ Mİ YANİ?  ERİTTİĞİMİZ DEĞERLERİMİZ  20. İKNA ET, YÖNET, KULLAN  SAÇMALIKLARLA MUTLU OLMAK  MİLLİ AĞAÇLANDIRMA GÜNÜ   DÜNYAYA GÜNDEM OLAN MİLLETİMİZ  Makineleşen insan, robotik toplum  BİNLERCE MAZERETİ KENARA KOYUP, YA ALLAH DEMEK  ATEŞ BÖLGESİNDEYİZ  DİN GÖREVLİLERİ VE CAMİLER HAFTASI   OKULLARIMIZDA İMAM HATİP FARKI  SUDAN PARA ALINIR MI?  MERKEZ CAMİSİNDE İLGİNÇ BİR HATIRA   UNUTKANLIK VE 17 AĞUSTOS  TOPLUMUN DİNAMİKLERİ  İNİSİYATİF ALABİLEN BÜROKRAT  LİYAKAT VE KALİTE  ÖNCE KENDİNDİMİZE BAKSAK  NASIL ANLATSAM, KIVRANIYORUM  TEKNOLOJİ VE DİRİLİŞ İMAM HATİP LİSESİ  BİSMİLLAH İLE

Suriye’de yıllardır devam eden insanlık dramını bu güne kadar medyadan takip ediyordum. Merhamet Teşkilatı İnsani Yardım Derneği Yalova Temsilcisi olarak ben de Genel Merkez Yöneticilerimizle Suriye’deki acıları canlı görme fırsatı buldum.

Bu gördüğüm anıları kalıcı hale getirme adına bu günkü konumu özetle buna hasretmek istedim. 

Kilis İl Temsilcimiz Yahya Öztürk gerekli izinleri aldıktan sonra, 11 Şubat 2021 günü Kilis Öncüpınar Gümrük Kapısından sabah erkenden içeri girdik. 

Girer girmez gördüğümüz manzara içler acısı. Sınır duvarından itibaren binlerce çadırlar ve çadır kentlerin içine düştük birden. Düzenli çadır kentlerde yaşayanlar daha şanslıydı. Çünkü yağmura karşı daha düzenli, altyapısı iyi olmasa da var. Kimi konteynerde, kimi çadırlarda oturmaktaydı. Düzensiz çadırlar ise tarlaların içine rastgele dizilmiş çadırlar. Her şeyi derme çatma, dağınık ve ekleme saplama şekilde tanzim edilmiş.

Kendi kendime düşündüm, bu çadırlardan birinde ben de ikamet ediyor olabilirdim. Belki farkımız benim Yalova’da yaşamam, bunların ise Azez’de yaşamasıydı. Bu insanların barınacağı bir çadırları var. Kapısı bezden yapılmış. Soğuktan korunmak için bulabilirse, birkaç battaniye içine girme dışında bir tedbirleri yok. Mutfakları üç- dört çadırın ortasına saç ayak üzerinde kaynatılan tencere. Ateş yakılmışken, soğumadan aileler peş peşe yemeklerini pişiriyor çalı çırpıyla. Soba, tüp, düzenli mutfak bunlar geçmişlerinde kaldı.

Çocukların tek meşguliyeti ve oyuncağı toprak. Koşmayla kurulmuş oyunlar. Sınırın diğer tarafında görünen Kilis ilimizi uzaktan izlemek ve oradaki mutlu hayata bir gün kavuşup kavuşmayacağını düşünen çocuklar.

Merhamet Teşkilatımız, Ülkemizin medarı iftihar kurumlarından olan AFAD’ı ziyaret ederek bilgi aldı. Oradaki çalışmaları ve ahvali dinledik AFAD dan. AFAD burada hem koordine, hem de yardım çalışmalarını yürütüyor. Türkiye’nin gücünü, merhametini, büyüklüğünü orada bir kere daha gördük. Sığınmacılar Milletimize adeta aşıklar. Devletimizin ağırlığı Kızılay’ı, insani yardım dernekleri ve devlet imkanlarıyla orada. Suriye parasından çok TL kullanılıyor, fiyatlar TL üzerinden telaffuz ediliyor. Yoksa oradaki insanların akıbeti harap. Yiyecek, giyecek, barınak, güvenlik… hiçbir şey kalmaz ortalıkta Türkiye olmasa.

Biz düzensiz çadır bölgelerinde yardım dağıtmak istediğimizi söyledik. Ve bizi o bölgeye planladı ve yönlendirdi AFAD. Çadır bölgesine Türkiye’den ÖSO’ya destek için gidip, hala orada kalan Halit kardeşimizle gittik. Bize durumları kısaca özetledi, sorularımızı cevapladı.  Sonra yardım dağıtımlarına başladık. Önce götürdüğümüz muhtelif giysileri dağıttık. Herkes hakkına razı, kaos çıkarmadan malzemeleri aldılar. Kendi aralarında elbiselerin ebatlarına göre değişim yaptılar. Ne güzel bir paylaşım, keşke bu özelliğimizi biz de koruyabilseydik. Yoksa insan yardımsever, paylaşımcı olmak için illa da çadır hayatına mı düşmesi lazım.

Çocuklara çikolata dağıtımına başladığımızda, çocuklar tek sıraya geçip çikolatalarını alıp çadırlarına koştular. Belli ki evdekilerle paylaşmak içindi bu. Bu birinci günde, yarını da planladık, zamanı iyi kullanmamız gerekiyordu.

Akşam Kilise döndük. Konakladık, sabah erken yine dağıtım için çadır kentin okulunda toplattığımız öğrencilere gittik. Çadır kentte müdürün odasına girdik. Odası derken alçak bir çadır, içinde bir masa ve dört sandalye. Müdürle tanışıp planlamayı yaptık ve bot, battaniye ve montlarımızın dağıtımına başladık. İki yüz elli öğrenci bir disiplin içinde malzemesini alıp kenara çekildi. Çocuklar gülmeyi unutmuş, üzgün ve bitap görünse de onları mutlu etmeye çalıştık.

Bir balon almak için evinden kimlik kartını alıp koşan beş yaşındaki çocuğun kendine balon kalmayacak diye hışımla koşuşunu görmek, insanın yüreğini paralayan bir durumdu. Eline aldıkları balonlarını patlayabilir diye asla elinden bırakmayan çocuklar… 

Ailelerin en büyük lüksü nedir diye sorulsa, sanırım çadırın önünde kilim üzerinde ailece çay içmek diyebilirim gördüklerimden. Çalışmak için iş bulabilen erkekler, 3,5 TL gidiş-geliş yol parası ödeyerek iş alanına gidiyor. Oradan 6 TL yevmiye alıp dönüyor evine akşam. Elinde kalan 3 TL ile üç ekmek alabiliyor. Bir tavuk alabilmek için 12 TL ödemesi gereken kişi dört gün çalışması lazım. 

Bir de çadırların arasına girip daha yakından görmek açısından 3000 ekmeği arkadaşlarımızla dağıtmaya başladık. Mihmandarlık yapan arkadaşımız önümüzden gidip, çadırları uyarıyor ve insanlar kapıya çıkıp nüfus sayısını söyleyerek gerektiği kadar ekmek alıyor. Hakkaniyetli bir duruş.

İki günde hızlıca işlerimizi bitirip döndük ülkemize. Ama dönerken her birimiz “iyi ki geldik, bu gördüklerimiz okumakla, medyadan izlemekle anlaşılacak şeyler değildi” dedik.

Bir arkadaşımız, “Bu çocuklar, kadınlar ve insanlar bu hayattan ne zaman kurtaracağını bilmiyor, ne acı tablo” dedi. 

Bir diğerimiz “Allah aşkına bizdeki hayata bakalım, bir de bunlara. Bizim attıklarımızı bunlar bulamıyor. Bizim döktüklerimize bunlar bayılıyor. Hesabımız çok ağır” dedi. 

Bir arkadaşımız “Ülkemizde açız, çıplağız, işsizlik var, ücretler az, gecekonduda yaşıyoruz… diye bağıranları buraya ziyarete getirmek gerek.” Dedi. 

Sonuç olarak böyle bir STK içinde bulunmaktan çok huzurlu olduğumu belirtmem gerek. Damlaya damlaya biriken bağışları, alıp bu muhtaç insanlara ulaştıran bir el olmak, öldüğümüzde de zayi olmayacak iyilikler olarak bu emekleri kalıcı kılmak çok bahtiyar edici bir durum. 

Bizim bu mağdurların topraklı, çamurlu çadır aralarında da olsa dolaşıp bu hayırları dağıtmamıza vesile olanlar en büyük duayı ve teşekkürü hakkediyorlar. 

Allahım sen cömert, mağduru, fakiri, yetimi, şehit ailesini gözeten kullarının günahlarını bağışla. Onlara her türlü bereketini ihsan et. Verdiklerinin 700 katını ihsan eyle. 

Amin...